Veel Nederlanders zijn allergisch voor het woordje ‘moet’. De combinatie met ‘je’ in ‘je moet me helpen’ is helemaal fataal. Vrijwel elke Nederlander voelt dan: Ik moet helemaal niks; ik heb niet bij je in de klas gezeten’. Dit is een mooi voorbeeld van een intercultureel misverstand.
Migranten die de Nederlandse taal niet goed beheersen zijn geneigd ‘moeten’ te gebruiken als ze ‘willen’ bedoelen. Dat vinden veel Nederlanders eisend en dwingend. Voor migranten is het gewone, vriendelijke, alledaagse taal. U kunt die taalvorm bij oudere Surinamers het makkelijkst, want in het Nederlands, verstaan: ‘Geef me die pen; neem water voor me mee uit de keuken; je moet dit doen’. Nederland is een land met weinig openlijke hiërarchie. Het woord ‘moeten’ komt daarom zo hard aan.
Toen Groningen en Friesland vroeger nog harde overlevingsculturen waren, werd daar ook vaker in ‘moeten’ gesproken: ‘Je moet dat doen. Moet je koffie?’ Groningers en Friezen wisten dat het vriendelijk bedoeld was.
