Macht, een vies woord.
Nederlanders vinden het lastig om met macht om te gaan. Nederland wil een land zijn waarin iedereen evenveel te zeggen heeft. Waarin er geen ongelijkheid bestaat. Dat is natuurlijk niet de realiteit, maar het is wel een diepgekoesterde Nederlandse illusie. Daardoor hebben veel Nederlanders er moeite mee om bijv. hun hulp duidelijk te zeggen wat die moet schoonmaken. Nederlanders zouden eigenlijk willen dat machtverschil niet bestond, ze vinden het een vies woord. Om machtsverschillen op het spoor te komen moeten we dus onder de oppervlakte van het bewuste zoeken.
Macht in woordparen.
Kijk eens naar onderstaande woordparen. Vraag u af of de omgekeerde volgorde even prettig en normaal klinkt. Hoe zou het komen dat dit de gewone volgorde geworden is?
Mannen en vrouwen.
Jongens en meisjes.
Opa en oma.
Wit en zwart.
Blanken en zwarten.
Nederlanders en buitenlanders.
Goede tijden, slechte tijden.
Boven en onder.
Hemel en hel.
Warm en koud.
Neven en nichten.
Suske en Wiske.
Israël en de Palestijnen.
Theo en Thea.
Wij en zij.
Groot en klein.
Steeds staat het belangrijkste, wat we het belangrijkste vinden, voorop. Dat is bijna altijd zo. Bij ‘Dames en heren’ zijn we alert en noemen dan bewust hoffelijk de dames voorop. Op onze niet zo bewuste momenten komt onbewust het belangrijkste vooraan.
Hoe noemt u de vriendenparen in uw omgeving? Peter en Lidwien, Kees en Brenda? Ook steeds de man voorop? En als de vrouw voorop staat: is dat omdat u haar als eerste kende of beter met haar dan met hem bevriend bent? Dat bevestigt de regel: wat we het belangrijkst vinden komt vaak voorop. Bij fusies (Air France-KLM) wordt ook altijd de sterkste partij als eerste genoemd.
