Bent u wel eens in Nederland naar een Arabische film geweest? Dan maakt u mee dat de Arabieren de Nederlanders en op totaal verschillende momenten lachen.
Nederlanders, vooral die uit de grote steden, waarderen een gevatte, op de persoon gespeelde scherpe manier van humor. Ze jennen vooral wie ze aardig vinden. Het zijn vaak grapjes die schijnbaar ten koste van een ander gaan, maar het is goed bedoeld en meestal voelt iedereen dat goed aan. Migranten, westers en niet-westers, waarderen dit type grapjes ten koste van een ander meestal niet. Het is een aantasting van hun persoonlijke eer. Twee Nederlandse studenten in de USA werden bij hun mentor geroepen die dacht dat ze grote ruzie hadden. Toen de een binnenkwam had de ander gezegd: ‘O, jee, nou wordt het ongezellig’. De mentor begreep de humor niet.
Typisch voor mannelijke migranten zijn plagerijtjes waarbij ze elkaars sigaretten wegpakken, elkaar een beetje duwen, etc. Volwassen mannen hebben soms kleine stoeipartijen waarbij ze elkaar in het kruis grijpen, elkaar zogenaamd slaan, etc.
Wat door veel niet-westerlingen zeer gewaardeerd wordt is het type humor van André van Duin. Ook de grappen van Nasrettin Hodja worden in de Arabische wereld en in Turkije zeer gewaardeerd. Een voorbeeld.
Op een dag vroeg sultan Timur aan de Hodja: ‘Hoeveel denk je dat ik waard ben?’
De sultan verwachtte als antwoord een onvoorstelbaar hoog bedrag en was gechoqueerd toen de Hodja antwoordde: ‘Enkele goudstukken, excellentie’ .
‘Maar Hodja, alleen mijn kleding die ik draag is al zoveel waard.’
‘Natuurlijk’ antwoordde de Hodja, ‘dat is ook waaraan ik gedacht heb. Dat wat in de kleding steekt kan men niet betalen.’
Zowel van mannen, maar vooral van vrouwen wordt luid lachen afgekeurd, net als giechelen. Dat trekt de aandacht en past niet bij oppassend en bescheiden gedrag. (Zie Jennen)
