Jonge Turken en Marokkanen trouwden in Nederland tot plm. 2004 voor ongeveer 65% met een partner uit het herkomstland. Dat verschijnsel heet ‘gezinsvorming’. Door nieuwe immigratiewetten is het nu waarschijnlijk afgenomen tot plm. 40%. Bij gezinsvorming speelt soms de druk van dorpsgenoten uit het herkomstland een rol. Een huwelijk met een Turkse of Marokkaanse Nederlander is immers een van de weinige mogelijkheden om Nederlander te worden.
Turkse en Marokkaanse jóngens zoeken in het herkomstland meestal een eenvoudig dorpsmeisje. Die zijn nog maagd en weten hoe een nette vrouw zich hoort te gedragen. Ze hebben bovendien niet zoveel praatjes. Meisjes daarentegen zoeken juist een stádse jongen in het herkomstland, liefst iemand die gestudeerd heeft en modern is. Met zo’n man hopen ze hun zelfstandigheid te behouden.
Dit type huwelijken heet ‘importhuwelijken’. Relatief veel van deze huwelijken lopen uit op een echtscheiding. Man en vrouw leven teveel in verschillende werelden. De kinderen uit die huwelijken hebben, naast cultuurverschillen, te maken met veel conflicten en nieuwe stiefgezinvorming.
