Als u een fout maakt behoort u zich in Nederland op de volgende manier te excuseren. Stel dat u per ongeluk iets gebroken hebt. U krijgt ‘vergeving’ als u de volgende zeven dingen doet:
1. U zegt sorry.
2. U zegt letterlijk dat u het gedaan hebt. ‘Sorry, ik heb het gebroken’. Zelfs als u ergens te laat komt, zegt u letterlijk: Sorry, ik ben te laat. Dat ziet iedereen, het stoort zelfs, maar u móet het zeggen. Nederlanders noemen dat ‘ruiterlijk’ toegeven.
3. U moet spijt, berouw tonen. Afhankelijk van de fout moet u dieper door het stof, u moet schaamgedrag vertonen, nederigheid, puppygedrag.
4. U moet afwisselend ‘oprecht’ aankijken en schuldbewust wegkijken.
5. U zult begrip moeten tonen voor de boosheid van de ander. Ik begrijp dat u boos bent.
6. U moet de fout herstellen: bijvoorbeeld aanbieden om de gebroken vaas te betalen.
7. U moet redenen noemen en u moet die redenen absoluut bij uzelf zoeken, bijvoorbeeld: ‘Stom van me, ik lette niet op’. Het zou heel fout zijn als u zou zeggen: ‘Die vaas stond ook wel op een erg ongelukkige plaats’ .
8. U dient beterschap te beloven. Zoiets als ‘Sorry, dat zal me niet meer gebeuren, ik zal voortaan beter uitkijken’.
9. Als u uitgefoeterd wordt, dient u te wachten tot de ander klaar is. U mag niet halverwege zeggen: ‘Hou nu maar op, nou weet ik het wel.´
Jonge autochtone kinderen van drie jaar voeren dit ritueel al feilloos uit. Ze gaan er op latere leeftijd ook de bijpassende gevoelens bij voelen. In veel migrantengezinnen uit macholanden ligt, zeker in contact met de buitenwereld, veel minder nadruk op dit, in hun ogen, onderdanige en buigende gedrag. Dit kan later tot veel problemen leiden (Zie Eerlijkheid. Zie Ontkennen. Zie Straatcultuur).
