Voor christenen is het huwelijk door God gesmeed. Het religieuze taboe op echtscheiding is (was?) daarom bij christenen groot. In de islam is het religieuze taboe op echtscheiding nauwelijks aanwezig. Officieel staat de islam een man toe van zijn vrouw te scheiden door driemaal te zeggen: ‘Ik verstoot je’. In de meeste islamitische landen is de mogelijkheid om te scheiden echter door burgerlijke wetten ingeperkt.
In Turkije speelt het bovenstaande geen rol. Het Turkse echtscheidingsrecht is in 1923 in zijn geheel overgenomen uit het Zwitserse Burgerlijk wetboek (Zie Huwelijk. Zie Ontvoering).
In Marokko is in 2004 het familierecht, de Mudawwanah, ingrijpend veranderd hoewel veel dorpse Marokkanen hiervan niet op de hoogte zijn. Nieuw is dat duurzame ontwrichting een reden geworden is om het huwelijk te ontbinden. Bovendien kunnen nu zowel man als vrouw, officieel, even gemakkelijk een scheiding aanvragen. De vrouw heeft na scheiding geen recht op alimentatie voor haar zelf, wel voor het onderhoud van de kinderen. Volgens dit nieuwe Marokkaanse familierecht houdt de man, ook na scheiding het juridische gezag over de kinderen. De vrouw krijgt echter na scheiding het feitelijke gezag. Vanaf hun 15e jaar mogen de kinderen kiezen wie van de ouders hen verzorgt.
Een Marokkaanse vrouw die voor de Nederlandse wet gaat scheiden is niet gescheiden voor de Marokkaanse wet. Als zij opnieuw trouwt, zou zij overspel plegen voor de Marokkaanse wet. Daarom is het belangrijk dat die vrouw de scheiding voor de Marokkaanse wet laat bekrachtigen (bron: MVVN). Dit laatste geldt ook voor Turken in Nederland: wie alleen in Nederland scheidt, blijft voor de Turkse wet gehuwd.
