Nederlanders liefkozen hun kinderen door ze met uitwerpselen te vergelijken. Waarom? Geen idee. Mijn lieve kleine drolletje, mijn poepie, mijn scheetje. Immigranten noemen hun baby anders: mijn schatje, mijn zoetje, mijn prinsesje, mijn hartje, mijn liefje, mijn duifje etc. Ik denk dat deze namen voor Nederlanders te zoetig, te romantisch zijn.
In Nederland mogen zowel mannen als vrouwen hun kind in het openbaar knuffelen. In veel landen rond de Middellandse Zee zal een jonge vader zijn zoontje knuffelen maar vaak niet als zijn eigen vader (de opa) erbij is. In Turkije, Irak, Kirgizië en in veel andere landen waar een man sterk en stoer moet zijn, zou dat ongepast zijn, te vrouwelijk. De zoon zou zich schamen.
Herkennen oudere Nederlanders dat gevoel ook nog van vroeger? Het was herkenbaar in het ongemak dat mannen soms voelden als ze achter de kinderwagen liepen. Dat tastte, meer dan nu, ook hun mannelijkheid aan.
