De meeste Nederlanders zijn slecht in afdingen en ze willen het vaak niet. Ze vinden het tijdverlies. Ze vinden kopen een snelle zakelijke transactie.
Voor nieuwe migranten heeft kopen en verkopen een andere betekenis. Het betekent praten, loven en bieden en daarmee het opbouwen van contact. Afdingen is relatie leggen. Je weet nooit hoe je iemand nog nodig kan hebben. Het gaat er niet om zakelijk snel en doelgericht iets te verkopen.
U begrijpt nu wat er in onderstaande situatie mis ging. Een Nederlandse zakenman in Indonesië loopt al weken voorbij een marktstalletje. Vandaag heeft hij een bril nodig. ’Hoeveel kost die bril?’ ’25.000 roepies, meneer’. De Nederlander betaalt het gevraagde bedrag. De dagen daarna groet de verkoper de Nederlandse man niet meer. De verkoper voelt zich honds behandeld. Alsof hij het niet waard is om mee te onderhandelen.
Nederlanders die in de Arabische wereld voor het eerst afdingen, zeggen vaak dat het product het gevraagde geld niet waard is. ‘Die vaas is geen vijftig dollar waard. Dat is veel te duur’. Daarmee beledigt u de koopman. Dan gaat de prijs niet omlaag. U boekt veel meer resultaat als u zegt: ‘Deze vaas is erg mooi. Hij is zeker vijftig dollar waard, maar die heb ik niet’. In de Arabische wereld is afdingen drama, meelij opwekken. U hebt geen geld meer en uw vliegreis was al erg duur. Tussendoor zegt u hoe mooi de vaas is, dat hij mooiere vazen verkoopt dan zijn buren, etc. U zou hem graag kopen… Migranten in Nederland dingen steeds minder af.
