Ongeschreven afspraak om tijdens iemands actieve wielercarrière niet over doping te praten; het absolute stilzwijgen.
In hun tijd stopten ze zich net als de rest vol met amfetamines en corticoïden, maar zodra ze hun fiets aan de haak hadden gehangen, hielden ze zich aan de ‘omerta’. (Willy Voet: Leugens in het peloton. 2000)
In de vele jaren dat ik me in het milieu bewoog, hebben maar twee renners openhartig met me gesproken over doping, want over dat onderwerp heerste de omerta. (Joris Jacobs: Van stakkers tot afgoden. De wielersport sinds 1950. 2006)
