Japanse term voor een baanwedstrijd over korte afstand. Er zijn vier ronden, die worden afgesloten met een sprint. Hierbij wordt gebruikgemaakt van gangmakers, die bij de voorlaatste ronde van de baan verdwijnen. Vaak gaat het er ruig aan toe. Zwiepers geven en met de ellebogen werken, wordt er geoorloofd. Deze discipbne is vooral populair in Japan (daar voor het eerst geïntroduceerd in 1948), niet in het minst door het gokaspect. Er zijn grote geldprijzen aan verbonden. Keirin is sinds 1988 ook een Olympische discipline. Het is ook een populair onderdeel geworden bij zesdaagsen.
Ik denk dat voor de Europese sprint het gevaar uit Japan komt. Ik had er al een en ander over opgevangen. De sprint en de handicapwedstrijden zijn er bijzonder in trek mede door het organiseren van ‘toto’-wedstrijden. (‘Kerin’ (sic) in hun eigen taal). (Lucien Berghmans: Patrick Sercu. 1979)
De eerste keirin-races werden in 1948 afgewerkt in Kokura, dat momenteel deel uitmaakt van Kita-Kyushu. Gedurende vier dagen kwamen 55.000 nieuwsgierige toeschouwers naar de happening op de drafbaan van de stad. Uiteraard om te kijken naar de snelle wielrenners, maar vooral om een gokje te wagen. Ze telden daartoe samen tweeëneenhalve ton neer. Een maand later organiseerde Osaka met succes een soortgelijk festijn en in 1949 volgde Tokio. Keirin was niet meer te stoppen: in 1953 waren er in Japan al 63 banen. (NRC Handelsblad, 27/08/1990)
