Milete - Bloeiendste en belangrijkste handelsstad aan de oostkust van Klein-Azië. Ze was gesticht door de Ioniërs vóór 1000 v.C. en door de gunstige samenwerking van verscheidene factoren uitgegroeid tot een metropool, die op haar beurt tientallen kolonies vestigde. De kolonisatie gebeurde vooral aan de kusten van de Zwarte Zee, in de periode tussen de 8e en de 6e eeuw v.C.
Milete was een drukke en grote havenstad en het eindpunt van de grote karavaanwegen uit Lydië en Babylonië, vanwaar de voornaamste centra de produkten uit het verre Oosten doorvoerden. Aldus was Milete gedurende de eeuwen van zijn hoogste bloei het bindmiddel tussen de beschavingen van Klein-Azië en het Midden-Oosten met die van de Griekse wereld. Immers, naast de bedrijvigheid op het gebied van de nijverheid (vooral wol) en uitvoerhandel, kende de Ionische havenstad een opmerkelijke activiteit op geestelijk en wetenschappelijk gebied. De economische welvaart en de stimulerende invloed van de politieke organisatie vooral onder de tiran Thrasy- boulos, eind 7e eeuw, waren er voorwaarden voor het ontkiemen van de Griekse wijsbegeerte en de ontwikkeling van de wetenschap. Hier bloeide de Miletische School van de oudere natuurfilosofen met de grondlegger Thales en zijn leerlingen Anaximandros, Anaximenes e.a. Milete bood het langst weerstand aan de expansiedrang van de Perzen, die de rijke havenstad wilden annexeren. Deze had een beroep gedaan op het Griekse moederland en om hulp gevraagd. Alleen Athene en Eretria hadden steun verleend door enkele schepen te zenden (Ionische Opstand). Uiteindelijk werd Milete in 494 v.C. totaal verwoest.
Enkele jaren later werd de stad weer opgebouwd naar het plan van de grootste urbanist uit de klassieke tijden, Hippodamos van Milete. Deze legde straten en pleinen aan in een schaakbordpatroon. Milete herrees uit haar puinen doch moest de leiding van het handelsverkeer aan Athene afstaan. De stad bleef nochtans een zeker belang houden in de hellenistische periode.
