bekering tot het christendom. In de Nederlanden werden de geringe resultaten van de kerstening die tijdens de Romeinse periode waren bereikt, door de Frankische verovering bijna geheel te niet gedaan.
Van de in de Romeinse tijd bestaande kerkelijke hiërarchie schijnt de bisschopszetel van Tongeren te hebben voortbestaan. Slechts in de Zuidelijke Nederlanden predikten o.a. → Amandus. → Eligius en → Remaclus. in de Noordelijke was met het vertrek van de Romeinen ook het christendom verdwenen. Dit veranderde onder de Karolingen. De nieuwe kerstening viel samen met de veroveringen door de Franken en geleidelijk kregen beide bewegingen verband met elkaar. Dit was dan ook de reden dat de Germaanse stammen zich verzetten tegen de zendelingen, die (terecht) als voorlopers van de Frankische overheersing werden gezien. Om dit verband te verdoezelen stuurden de Karolingen geen Frankische, maar Angelsaksische predikers (o.a. → Willibrord).
Ook → Bonifatius stuitte op verzet, de Friezen zagen ook in hem de helper van de Frankische veroveraars. Pas onder Karel de Grote werden de Friezen bekeerd (→ Liudger); in de IJsselstreek predikte → Lebuinus; de Saksen moesten met geweld gekerstend worden. Het zou echter nog tot ca. 1000 duren voor deze streken als gekerstend beschouwd konden worden. Toch moest de Kerk in de Middeleeuwen onophoudelijk strijd voeren tegen de oude Germaanse godsdienst.Litt. L.van der Essen. De gulden eeuw onzer christianisatie (1943); E.P.E.de Moreau. Histoire de l'Église en Belgique (1947).
