hertog van Taranto, maarschalk van Frankrijk, geb. te Sédan 17 Nov. 1765, uit ouders, die tot een aanzienlijk schotsch geslacht behoorden, diende eerst in het iersche regement van Dillon, doch trad 1784 in fransche dienst, onderscheidde zich in den slag bij Jemmapes, na welke overwinning hij tot kolonel werd bevorderd (1792), en versloeg den hertog van York bij verschillende gelegenheden. In 1795 trok hij op het ijs de Waal over, maakte zich aan het hoofd van zijne infanterie meester van de hollandsche vloot, en werd terstond tot divisie-generaal bevorderd.
In 1798 naar Italië gezonden, nam hij het kommandement van Napels over van Championnet, en bracht Calahrië tot onderwerping, betwistte vervolgens hardnekkig den overtocht van de Trebia aan Suwarow, in weerwil dat die te beschikken had, over een veel sterker leger (1799). In ongenade gevallen omdat hij zich in de bres had gesteld voor Moreau, trad hij in 1809 weder in dienst, besliste de overwinning bij Wagram, voor welk wapenfeit hij verheven werd tot maarschalk, en later tot hertog van Taranto. In 1812 voerde hij bevel over het 10e legerkorps in Rusland, streed bij Lutzen, Bautzen, Leipzig (1813), en kommandeerde in den veldtocht van 1814 den linkervleugel der armee. Na de abdicatie van Napoleon werd M. benoemd tot lid van de Kamer der Pairs en belast met de taak, om het leger van de Loire te ontbinden. In 1816 werd hij groot-kanseiier van het Legioen van Eer. Na de Juli-omwenteling onttrok M. zich geheel aan het openbare leven, en stierf 25 Sept. 1840 op zijn kasteel Courcelles bij Guise.
