Bij een overleden kraamvrouw speldde men een wit laken over het zwarte baarkleed. Hieraan ligt de wijd verspreide gedachte ten grondslag, dat de ziel van een kraamvrouw zeer gevaarlijk is, daar zij in het volle leven en niet verzwakt is gestorven.
Dus is zij ontevreden, valt steeds de levenden lastig, vooral aanstaande moeders waarop zij jaloers is. Daarom legt men als waarschuwing het witte laken over het zwarte kleed. Te Veldhoven (N.Br.) spreidde men de witte doek, die men bij een in de kraam gestorven vrouw over het zwarte doodslaken heenlegde, over het graf uit, aan de vier hoeken verzwaard met een steen: dit geheel bleef zo liggen totdat het vergaan was. Men wilde de tot zwerven geneigde ziel van de gestorven kraamvrouw hiermee vastleggen.
