Al zeer vroeg in de oudheid werd in een goed geordende maatschappij, zoals het Romeinse Rijk, de juridische kant van het vraagstuk van de begrafeniskosten beschreven. De Romeinen en de Grieken kenden een zeer uitvoerige begrafenisritus, voortspruitend uit hun geloofsovertuiging dat bij het afsterven van het menselijk lichaam het bestaan van de mens nog niet ten einde was.
Volgens de Griekse gedachte was het noodzakelijk dat, alvorens het leven in het hiernamaals, dat onder de aarde plaatsvond (onderwereld), in volkomen rust genoten kon worden, de afgestorvene een graf kreeg. Ook voor hen die hun leven op zee lieten werd, ook al was hun lichaam niet geborgen, een graf met een gedenksteen aangelegd. Dit had een drieledig doel namelijk: de ziel had een plek waar hij rust kon vinden (een ziel die geen rust kon vinden noemen wij een spook), de ziel had een eigen graf dat toegang gaf tot de onderwereld en de nabestaanden bezaten een plek om de dode te herdenken en hun verdriet te lenigen. Waar de dodenbezorging zó belangrijk was in religieus opzicht, was het de taak van het recht om dit belang voor de overledene, die zelf niet meer capabel was om voor zijn recht op te komen, veilig te stellen.
