Dit boek werd vermoedelijk in de achtste eeuw, na eeuwenlange mondelinge overlevering, geschreven door Padma Sarnbhava, een yogaleraar die het boeddhisme naar Tibet bracht.
De tekst leert dat de zin van het leven ook de doodservaring omvat, niet als feit op een bepaald tijdstip, maar als een voortdurend bereid-zijn en daardoor werkelijk leven pas mogelijk maakt. Op archetypische wij ze wordt de toestand beschreven die dood genoemd wordt tot aan het moment waarop, naar oosterse opvatting, de nieuwe geboorte (reïncarnatie) plaatsvindt. Daaruit komt naar voren dat de betekenis van het sterven onverbrekelijk met de zin van het leven is verbonden. Psychiater Carl Jung noemt het Tibetaanse dodenboek van een ongeëvenaarde superioriteit wat de psychologie en de kritische filosofie betreft.
