Latijn: Taxus baccata. Gelijk als de laurier en de klimop blijft de taxus altijd groen en is daardoor het symbool van de onvergankelijkheid, rouw en dood.
In de oudheid was de taxus heilig en werden er takjes rondom de overledene in de grond gestoken en/ of meegedragen bij een begrafenis. Op de begraafplaatsen wordt de taxus tevens gebruikt in boom en haagvorrn. In vele landen is de taxus verboden. In de Griekse mythologie is de taxus een boom van de onderwereld. Dioscorides zegt dat zelfs het slapen in de schaduw van deze boom dodelijk is. De weg naar de onderwereld liep tussen twee taxusbomen; bij de graven stonden taxusbomen en zo werd het een echte treurboom.' De giftigheid van het zaad, dat alkaloïde taxine bevat, was al in oude tijden beleend. De geduchte Keltische krijgers vergiftigden hun speerpunten met taxussap. In een nog niet zo ver verleden gaf men kinderen in Zuidoost-Europa kruisjes van taxushout mee als amulet tegen demonische invloeden. Bijnamen zijn: Venijnboom, Boom des Doods, Yoenhout, leve.
