Als de zielen het paleis van de Nacht voorbij waren, kwamen zij aan twee rivieren, de ijskoude Styx en de Kocytus, waarvan de wateren een geluid maakten als van dodenklachten. Waar beide stromen samenvloeiden, vormden zij een zwart moeras, dat de zielen over moesten steken.
De veerman Charon, een sombere grijsaard met ruige baard en haveloze kleding, nam de schimmen in zijn wrakke boot, waar zij in voortdurende angst dachten te vergaan. Men legde de dode een munt ter waarde van een stuiver, een obolos, in de mond, opdat de schimmen de overvaart konden betalen. 'Hier is het veer van ongenade. De veerman Charon, vuil en ij slijk, slaat het gade. De lange grijze baard, waarmee hij is vermast, Hangt aan de kin, bekwijld en ongehavend, vast. Hij spalkt twee ogen, als twee gloênde kolen, open. Hij draagt een vuile pij, die slordig hangt met knopen. Om 't midden toegegord'. (Vergilius-Vondel) De zielen van lichamen die in de bovenwereld geen behoorlijke begrafenis hadden gehad wees hij onbarmhartig af; hij liet ze honderd jaren ronddolen bij het moeras van de Styx, tenzij ze intussen behoorlijk begraven waren. zie ook: grafgift, pieterspenning.
