Rijdende baren werden voor het eerst gebruikt op grote begraafplaatsen waar de loopafstand te groot was.
De grote houten draagbaren, zoals die voor 1945 overal werden gebruikt, waren loodzwaar. Het was meestal niet mogelijk om met een koets of lijkauto tot aan het graf te rijden. Aangezien door allerlei omstandigheden het aantal dragers kleiner werd, was het noodzakelijk om tijdens de wandeling over het kerkhof verschillende keren te stoppen. De baar werd dan op de grond gezet en de dragers moesten uitrusten en/of wisselen. Na 1945, toen het aantal dragers terugliep van twaalf naar acht (en soms zes) kwam de rijdende en veel lichtere alluminiumbaar in opmars. Een rijdende baar kan bediend worden door vier dragers. Door de vier grote transportwielen en een draaibaar voorstel rijdt hij gemakkelijk over de paden. Het geheel is bekleed met een stofrand.
