In de oudheid betrad de vrouw van de overledene 'vrijwillig' de brandstapel of het graf. Dit werd echter bemoeilijkt, wanneer de gestorvene vrijgezel was. Er werd dan een schijnhuwelijk, een zogenaamde dodenbruiloft opgezet. Blijkbaar heeft men de eenzaamheid van de dode in het hiernamaals hiermee willen verlichten.
Er werd een volledige bruiloft aangericht bij het graf of de brandstapel. Hoe een dergelijke aansprekende gebeurtenis kan blijven voortleven. blijkt uit het feit dat men in verschillende streken van Nederland in 1923 nog het dodenmaal met de vaak stevige drinkpartij, een grafbruiloft noemde. In de Skandinavische landen zijn meerdere graven gevonden die getuigen van het meenemen van vrouwen, slavinnen en huisdieren in de dood. Ook in de Edda wordt over dit meegaan in de dood gesproken.
