Nadat het vanaf 1 januari 1829 verboden was om nog langer in kerken begraven te worden - met uitzondering van hen die een eigen grafkelder bezaten - hebben verschillende grootgrondbezitters, waaronder de adel en fabrikanten, hun plekje in de kerk verwisseld voor een privé-begraafplaats op eigen terrein. De aanleg van privé-begraafplaatsen was geregeld in artikel 14 van de Wet op de Lijkbezorging van 1869.
In 1987 heeft een echtpaar in Coevorden via een beroep op bovengenoemd artikel op eigen grond nog een privé-begraafplaats aangelegd. In de nieuwe Wet op de Lijkbezorging van 1991, is artikel 14 vervallen. De normen voor het aanleggen van een bijzondere begraafplaats zijn strenger geworden. Volgens artikel 40 van deze nieuwe wet moet tussen de gemeenteraad en de eigenaar van een te stichten familiebegraafplaats overeenstemming bestaan over de lokatie. Bestemmingsplannen spelen daarbij een rol. Wordt de lokatie afgewezen, dan moet de gemeenteraad alternatieven aanwijzen. De eigenaar wordt echter niet geholpen bij de verwerving van deze grond, zoals dit wel geldt voor begraafplaatsen van kerkgenootschappen. Op dit moment (1999) zijn er naar schatting nog honderd tot honderdvijftig privé-begraafplaatsen in Nederland. Een aantal is nog in gebruik, sommige zijn beschermd, maar het merendeel verkeert in slechte staat.
