Om van een begraving in ongewijde aarde bespaard te blijven ontstond ten tijde van de Reformatie de rite van de zogenaamde beaarding. De avond voordat de begraving plaats vond, eventueel vlak voor het sluiten van de kist, strooide de priester wat gewijde aarde in de kist, meestal op de kleding van de overledene. Het idee ontstond dat de dode toch in (met) gewijde aarde was begraven. De priester gebruikte hiervoor een beaardingskistje, een klein lastvormig doosje (soms van zilver) waarin de gewijde aarde werd bewaard.
Inloggen
Log hier in om direct te kunnen beginnen met schrijven.
