De mate waarin en de manier waarop een band zijn grip verliest
Degradation heeft meer met slijtage te maken dan graining, aangezien bij degradation het wegslijten van het rubber een belangrijke rol speelt. Toch draait het bij dit verschijnsel niet alleen om een lineair verloop van afnemende grip.
Dit heeft te maken met een proces dat ‘heat cycle’ heet, ofwel een warmtecyclus. Een Formule 1 -band is, net zo min als een normale autoband, niet alleen van rubber gemaakt. De band bestaat uit een cocktail waarvan rubber weliswaar het hoofdbestanddeel is, maar waaraan allerlei chemische stoffen zijn toegevoegd om een band aan bepaalde eisen te laten voldoen. Normale winterhanden hebben niet alleen meer profiel, maar zijn ook gemaakt van zachter materiaal dan zomerbanden. Zo werkt het in de Formule 1 ook. De reactie van al deze stoffen op temperatuurverschillen staat aan de basis van het begrip degradation.
Banden krijgen een heat cycle door ze één of meerdere malen op te warmen tot bedrijfstemperatuur. Dit gebeurt simpelweg door ermee te rijden. Het voordeel van banden die reeds een paar trainingsrondes hebben meegelopen is dat ze een stabieler slijtageverloop zullen kennen. Elk type Formule 1-band heeft een ‘cliff’, een moment waarop de band plotseling in zeer korte tijd z’n grip verliest. Door banden een heat cycle te geven, zullen ze weliswaar een mindere piekprestatie leveren dan hagelnieuwe banden, maar wel langer een constante hoeveelheid grip leveren alvorens de ‘cliff’ te bereiken. Dit proces van geleidelijke slijtage wordt degradation genoemd. Een nieuwe band die zwaar wordt belast, bijvoorbeeld in de kwalificatie, zal veel sneller degradation of zelfs graining gaan vertonen.
