‘Het eerste verschijnsel van ware liefde bij de jongeling is beschroomdheid, bij het jonge meisje is het stoutmoedigheid.’1 Maar hoe dan verder? Hebben olla voala nestas bigunnan, hinase hic enda thu, zo sprak de eerste Nederlander. Later werd het leven ingewikkelder dan alleen samen een nestje bouwen. ‘De eis bemind te worden is de grootste arrogantie.’ Was het Nietzsche die dat zei? Of was het Julien Sorel, de pre-nietzscheaanse hoofdpersoon van Stendhals Le Rouge et le Noir? De liefde tussen man en vrouw is moeilijk te omschrijven.
Is het kameraadschap met seks? En is die liefde absoluut of relatief? Is het alles of niets? Is de liefde weg als er iets af gaat? Of kun je naar gelang de ontwikkelingen een beetje meer of een beetje minder van iemand houden? Misschien kun je zelfs voor iedereen ten minste een homeopathische dosis liefde voelen: mensenliefde.Mijn sceptische vriend P. signaleerde dat Nederlanders gemiddeld 13.000 euro uitgeven aan hun bruiloft. Met ruim 70.000 huwelijken per jaar, is dat volgens hem te zien als een investering van 1 miljard in huwelijkse trouw. Maar trouw van mensen kun je niet kopen. Van dieren wel en dat gebeurt dan ook. Aan hun 30 miljoen huisdieren geven Nederlanders elk jaar ook meer dan een miljard uit. Op dit moment van het betoog keek P. je dan altijd wat triomfantelijk aan en vervolgde met: ‘Weet je wat decadentie is? Televisiereclame voor kattenvoer.’ Volgens hem had dierenliefde alle kenmerken van een verslaving, maar wordt het niet als zodanig gezien. Jaren later leerde ik dat veel mensen die hun overleden kat of hond laten opzetten, hun geliefde huisdier niet komen ophalen als de preparateur klaar is. Dan hebben ze al een nieuwe gekocht.2 (Zie: Marius)
1 Victor Hugo, Les Misérables (1862).
2 Midas Dekkers, De Vergankelijkheid (1997).
