Van de libelle is de bouw de afgelopen 150 miljoen jaar niet meer veranderd. De schorpioen en de duizendpoot zijn modellen die al 400 miljoen jaar standhouden.
Net als een vleesetende borstelworm die zich verstopt houdt in het zand op de zeebodem en soms naar boven schiet om een voorbijzwemmend visje te grijpen met zijn dolkscherpe kaken. Deze dieren kunnen blijkbaar in sterk veranderde omstandigheden overleven.Het blijft verbazingwekkend hoe simpel het leven is opgebouwd. Een gen is niet meer dan een afgebakend stukje DNA, op een vaste plaats op een chromosoom. En dat DNA bevat slechts vier bouwstenen: adenine, cytosine, guanine en thymine. De volgorde van de vier bepaalt de erfelijke informatie. In deze genentaal, de taal van het leven, staat geschreven hoe u een krokodil wordt, een mossel, een tomatenplant of iets anders. Sommige woorden in die taal zijn al oud, maar van het 125.000 jaar geleden voor het eerst geformuleerde homo sapiens is de inkt nog nauwelijks droog en we moeten nog zien of de natuur met de spelling tevreden is. Dat is nog niet zo zeker, want met slechts vier letters luistert de genentaal zeer nauw. Eén verschrijving kan vreselijke gevolgen hebben. De mensentaal kan zich met zijn vele letters veroorloven veel slordiger te zijn: ‘Aoccdrnig to reserachyb Cmabrigde Uinervtisy, the oredr of lteetrs in a wrod is nto vrey iprmoetnt.’ (Zie: Communicatie).
