Honden kunnen heel goed blij zijn. Als het baasje terugkomt bijvoorbeeld.
Hun blijdschap uit zich in kwispelen. Blijdschap is een sociaal gevoel. Het moet gedeeld worden. Met blijdschap geven wij kennis. Katten zijn niet blij, maar kunnen wel goed genieten. Als ze gestreeld worden bijvoorbeeld. Genieten uit zich bij hen in spinnen. Het is een individueel gevoel, je hoeft het niet te delen.Er bestaat grote behoefte aan menselijke blijheid. Met name bij de makers van televisie-uitzendingen. Kijkers die blijheid zien, delen immers in dat gevoel; wie blije mensen ziet, wordt zelf ook iets blijer. Dat is anders bij genot. Wie genot bij een ander ziet, gaat niet vanzelf meer genieten. De porno-industrie houdt moeilijker de aandacht vast dan de blijdschap industrie die spelletjes, quizzen en wedstrijden produceert waarbij de winnaar een prijs krijgt en dan blij is, waardoor we allemaal blij worden en al klappend gezamenlijk kwispelen. (Zie: Prijsvraag)
Blijdschap ontstaat doordat serotonine, een neurotransmitter, in onze hersenen het dopaminesysteem aanzet. Dopamine is de bouwsteen voor hormonen zoals adrenaline. Die stoffen worden weer afgebroken en dat maakt blijdschap kortstondig. Het gevoel is gerelateerd aan opluchting, aan het verdwijnen van spanning. Het ontstond waarschijnlijk bij onze voorouders als ze net aan een leeuw waren ontsnapt. Als we nog staarten hadden zouden we dan kwispelen om die vreugde te delen. Er zijn mensen die denken dat een lang aanhoudend gevoel van blijdschap hetzelfde is als geluk. Ik niet. Ik volg Aristoteles die stelt: geluk is geen emotionele staat, maar een manier van leven. Geluk komt niet tot uiting in hoe we ons voelen, maar in hoe we ons gedragen. (Zie: Geluk).
