Begin september 2002 kondigde premier Balkenende tijdens een congres in Doorn aan dat hij een normen- en waardencommissie aan het werk wilde zetten om te bespreken wat wel en niet kan in Nederland. Twee dagen later vulde minister Heinsbroek van Economische Zaken Balkenende aan. Hij wilde dat er geen gewelddadige films meer op televisie zouden worden uitgezonden, omdat die zogenoemde ‘alles-moet-maar-kunnen-programma’s’ volgens hem rechtstreeks bijdragen aan het verval van de normen en waarden.
Een en ander leidde tot verwoede discussies in de kranten, tot veel schamper gelach en tot een significant hogere frequentie van de verbinding normen en waarden. Daarnaast sprak men kortweg van waardencommissie, een woord dat vóór 2002 niet is aangetroffen. Bovendien werden enkele oude woordspelingen op normen en waarden van stal gehaald, namelijk wormen en naden, wormen en maden en wormen in Naarden, een vondst van Kees van Kooten en Wim de Bie.
Kort na de val van het kabinet schreef iemand in een ingezonden brief aan het Rotterdams Dagblad:
De normen en waarden van het kabinet Balkenende zijn getransformeerd in wormen en maden. Men kon niet het fatsoen opbrengen te wachten tot de rouwtijd voor prins Claus voorbij was.
