Vuurwapen dat eruitziet als een mobiele telefoon. De eerste schiettelefoons werden in oktober 2000 bij enkele huiszoekingen in Amsterdam ontdekt. Het gaat om een apparaatje dat in twee delen kan worden gesplitst. In het onderste deel bevinden zich vier .22 patronen. Met een druk op een van de toetsen wordt een kogel afgevuurd.
De vondst werd breed uitgemeten in de pers, in koppen als ‘Politie treft voor het eerst schiettelefoons aan’ (Haarlems Dagblad), ‘Mobieltje als moordwapen’ (Rotterdams Dagblad) en ‘Nieuwste geheime wapen heet schietmobieltje’ (Trouw). NRC Handelsblad schreef op 27 oktober:
De politie is vooral verbaasd over de schiettelefoons die voor het eerst werden aangetroffen. Deze vormen volgens het korps een groot gevaar, omdat ze niet van echte GSM-telefoons zijn te onderscheiden. De antenne op het apparaat is in feite een lange loop. In het toestel zelf bevinden zich nog drie kortere lopen. Door een cijfertoets in te drukken, wordt een kogel afgevuurd. De schiettelefoon kan in totaal vier kogels afvuren die van dichtbij dodelijk kunnen zijn, aldus een politiewoordvoerder. Wegens het grote gevaar door de goede camouflage van het wapen zijn gegevens over de schiettelefoons aan collega’s van andere korpsen verstrekt.
Dat wapens worden gecamoufleerd als dagelijkse gebruiksvoorwerpen is overigens niet nieuw. Aan het eind van de negentiende eeuw doken de eerste schietwandelstokken op. In 1995 debuteerde het woord schietkoffer; schietparaplu is in 1999 voor het eerst aangetroffen, maar het wapen is al ouder. Dat geldt ook voor de schietbalpen. Dat woord is in 1992 voor het eerst te vinden in de digitale krantenleggers (de Grote Van Dale voegde het in 1999 toe aan het woordenboek), maar als wapen is de schietbalpen al decennia in gebruik.
