We kenden al de commies-griffier, de kamergriffier en de substituut-griffier, maar eind 2001 dook een nieuw soort griffier in de kranten op, de raadsgriffier. Het woord debuteerde in de Staatscourant van 26 september 2001, in een bericht dat een fraai voorbeeld geeft van het hedendaagse ambtenaren-Haags:
De Vereniging van Gemeentesecretarissen (VGs) vindt de introductie van een aparte griffier voor de gemeenteraad een goede zaak. Tegelijkertijd vreest de VGs voor gepolariseerde verhoudingen door de lokale dualiseringsoperatie. Omdat wethouders straks geen lid meer zijn van de gemeenteraad, wordt voortdurend gewaarschuwd voor een mogelijk loyaliteitsprobleem voor de gemeentesecretaris. De VGs noemt echter de gemeentesecretaris bij uitstek de persoon die een samenbindende rol in het politieke en ambtelijk apparaat van de gemeente kan vervullen. De belangenvereniging van gemeentesecretarissen pleit er daarom voor de raadsgriffier onder de personele verantwoordelijkheid van de gemeentesecretaris en de inhoudelijke verantwoordelijkheid van de gemeenteraad te laten vallen.
Het pleit werd gewonnen en niet veel later werd de instelling van een raadsgriffier voor gemeenten verplicht gesteld. Omdat het even wennen was met de raadsgriffier, werd het woord in 2002 nogal eens in krantenkoppen gebruikt. Een paar voorbeelden: ‘Raadsgriffier weer weg’ (Rotterdams Dagblad); ‘Hellevoet wil "stevige" griffier’ (idem); ‘Lekkerland krijgt fulltime raadsgriffier’ (De Dordtenaar) en ‘De raadsgriffier moet zijn plaats nog bevechten’ (Staatscourant). Zonder twijfel zal dit woord een plaatsje krijgen in de woordenboeken.
