‘Het moet een al langer bekend verschijnsel zijn’, aldus het digitale tijdschrift Taalpost op 9 oktober 2002, ‘maar een woord ervoor bestond voor de invoering van de euro nog niet in de omgangstaal: het verschijnsel dat een product in een andere valuta goedkoper of duurder lijkt dan in de vertrouwde valuta. Sinds de invoering van de euro is er wel een woord voor: prijsillusie. Bij de introductie van de euro stonden er ineens veel lagere getallen op de prijskaartjes dan toen die bedragen nog in guldens of franken werden uitgedrukt. In werkelijkheid zijn de meeste artikelen natuurlijk niet goedkoper geworden, maar consumenten worden door het "bedrog" van de lager ogende prijzen wel gestimuleerd tot extra aankopen.’
Het woord prijsillusie werd gemunt door Fred van Raaij, hoogleraar economische psychologie aan de Katholieke Universiteit Brabant. Hij gebruikte het in een vraaggesprek met het Algemeen Dagblad. Op 27 februari 2002 schreef deze krant:
De hoogleraar spreekt van een ‘prijsillusie’: producten lijken heel goedkoop, waardoor consumenten sneller geneigd zijn geld uit te geven.
Vergelijk guldenheimwee
