In de bouw worden sinds jaar en dag trilplaten gebruikt. En er zijn ook microfoons met een trilplaatje. Maar de trilplaat of powerplate die de Nederlandse fitnesscentra in 2001 veroverde is een conditieapparaat. Het gaat om een rubberen plaat die vastzit aan een paal met handvatten en een ingebouwde computer. Het idee is dat de trillingen van de plaat worden overgebracht op de spieren. Die worden daardoor dertig tot zestig keer per seconde (dus niet per minuut!) aangespannen – en dat zou onder meer helpen tegen cellulitis en welvaartsvet.
‘Na aerobic en tae-bo’, melde Het Parool op 17 februari 2001, ‘is het nu de beurt aan de volgende hype: de power plate. Vergt weinig inspanning en nog minder tijd. Zeggen ze. Eind deze maand opent in het Olympisch Stadion een nieuw centrum, waar de trilplaat een belangrijke rol speelt.’
Vanzelfsprekend waren er ook al snel kritische geluiden te horen. Zo meldde de Volkskrant op 9 september:
De Power Plate werd onmiddellijk een rage: de afgelopen maanden zijn in Nederlandse sportscholen zestien miljoen trilminuten gemaakt. Maar de revolutie ligt onder vuur. Uit onderzoek van de faculteit bewegingswetenschappen van de Vrije Universiteit Amsterdam blijkt dat de trilplaat niet werkt om de aansturing van spieren door het zenuwstelsel te verbeteren. Er werd geen effect geconstateerd op de maximale spierkracht van de proefpersonen.
De powerplate is enkele jaren geleden in Rusland ontwikkeld voor ouderen. De bedenkers hoopten door de intensieve spanning van de spieren botontkalking bij ouderen tegen te gaan. Via Rusland en Italië is de trilplaat uiteindelijk in Nederland beland, waar het apparaat verder werd ontwikkeld en op de markt werd gebracht door Guus van der Meer. Connie Breukhoven, alias Vanessa, speelde aanvankelijk een belangrijke rol in het propageren van het ‘wonderapparaat’. De rage leidde tot het ontstaan van het woord trilminuten en zorgde voor een bredere verbreiding van vibratietraining, dat uit 1999 dateert.
Vergelijk melkzuurinjectie.
