vloeibaar soeparoma
Iedere fabrikant heeft wel eens een nachtmerrie over Maggi. Dat wil zeggen: maggi is van oorsprong een merknaam, maar inmiddels zo bekend dat het een soortnaam is geworden. Het gevolg is dat de fabrikant van maggi bijna geen reclame voor zichzelf kan maken zonder de concurrent te bevoordelen. Eenzelfde lot ondergingen ooit onder meer aspirine, bakeliet , butagas, celluloid, grammofoon, hagelslag, linoleum, lysol, primus, ranja, tl, vaseline en waxine.
Spa doet z'n best het tij te keren, maar wie tegenwoordig een spaatje besteld, krijgt in sommige gelegenheden zonder blikken of blozen een Sourcy of iets dergelijks.
Keren wij terug naar maggi. Julius Maggi was een inventieve man. Hij werd op 9 oktober 1846 in Frauenfeld in Zwitserland geboren als zoon van een uit Italië gevluchte molenaar. Samen met zijn halfbroer maakte hij het molenbedrijf van zijn vader tot het grootste in Oost-Zwitserland. Vervolgens legde hij zich toe op de voedingsmiddelenindustrie. Maggi voorzag dat door de toename van vrouwenarbeid een behoefte zou ontstaan aan snel bereidbaar, voorgekookt voedsel. Dit zou ook de fabrieksarbeiders, die gebrekkig en eenzijdig aten, ten goede kunnen komen.
Samen met de arts en fabrieksinspecteur F. Schuler werkte Maggi aan een oplossing. Bij zijn molen in Kempttal bouwde hij een machine om erwten, bonen en linzen tot meel te vermalen. Dit peulvruchtenmeel vormde de basis van de eerste Maggisoep, die Julius na veel vallen en opstaan in 1886 op de markt bracht. Het hoge eiwitgehalte maakte deze snel te bereiden soep een goed alternatief voor vlees.
Omstreeks 1893 werd het eerste vloeibare aroma geïntroduceerd. De bouillonblokjes volgden in 1900. Kenmerkend bestanddeel van alle maggiprodukten is lavas, inmiddels beter bekend als maggikruid.
In 1890 verkeerde het voedingsmiddelenbedrijf J. Maggi & Co in grote moeilijkheden. Maggi verloor de helft van het startkapitaal van anderhalf miljoen Zwitserse franken. Hij trok daarop Frank Wedekind, later een bekend toneelschrijver, aan om reclameteksten te schrijven.
Ook de vormgeving van de produkten werd herzien. Het soeparomaflesje ('Een paar druppels Maggi Aroma geven Uw gerechten naar Eigen Voorkeur meer Pit en Smaak') kreeg zijn vaste hoekige vorm, en geel en rood werden de huiskleuren. Julius pompte grote bedragen in nieuwe marketingstrategieën met als gevolg dat de verkoop van zijn samengeperste groente- en vleesextracten gestadig toenam. Op den duur lukte het de Zwitserse industrieel nieuwe fabrieken op te zetten in de Verenigde Staten, Italië, Frankrijk en Duitsland.
Tot aan het eind van de Tweede Wereldoorlog beheerste J. Maggi & Co de markt. In 1947 bleek een fusie met het Zwitserse bedrijf van Henri Nestlé - de man van de nescafé - noodzakelijk. Julius Maggi maakte dit niet meer mee. Hij stierf op 19 oktober 1912 in Zürich.
