Een kelkje is een van onder puntig of smal, maar van boven wijd uitlopend glas op een hoge voet. Aanvankelijk, in de 18de eeuw, werd dit glas vooral voor wijn gebruikt, later ook voor jenever. Als borrel naam is kelkje pas aan het begin van deze eeuw voor het eerst opgetekend, in Gent. Van Dale en Verschueren noemen het niet in deze betekenis, Koenen wel.
Vooral in het werk van Carmiggelt duikt het woord regelmatig op. Zo schreef hij in 1965: Hij zit nu zondags, na de kerk, in de voorkamer en nuttigt zeer langzaam de drie kelkjes waarvoor hij vroeger het geld afgepast mee kreeg. De borrel naam komt meestal voor in de verkleinvorm, maar ook als kelk. In het Afrikaans wordt een borreltje ook wel een skemerkelkie genoemd. Het gaat hier om een kelkje dat 's avonds, in de schemering, wordt gedronken.
