‘Iedere tijd kent zijn eigen ziekten. De nieuwste is gesignaleerd in jonge gezinnen: de hypotheekziekte’, aldus de Volkskrant op 23 november 2000. Een onderzoek had aangetoond dat een kwart van de vrouwen tussen de 25 en 35 die in 1999 voor het eerst een WAO-uitkering had gekregen, ziek was geworden na het zwangerschapsverof. Een deskundige zei hierover tegen de Volkskrant:
Twintig jaar geleden was het normaal om te zeggen: ik red het niet, ik houd op met werken, we gaan van één salaris leven. Nu is het normaal geworden om te zeggen: ik ben ziek, want ik red het niet. Ik krijg regelmatig te horen dat ze zelf liever niet meer buitenshuis werken, maar zich gedwongen voelen. [...] Daarnaast is er de gewenning aan luxe die zonder een tweede inkomen niet haalbaar is. Vrouwen die weinig verdienen, zeggen: dan kunnen we niet met vakantie. Maar bij de hogere inkomens horen we regelmatig dat ze wel moeten blijven werken, omdat ze anders de hypotheek niet meer kunnen betalen. In ons vakjargon heet die materiële druk de hypotheekziekte.
Het artikel leidde tot enkele ingezonden brieven en een boze reactie op de opiniepagina (kop: ‘Voor bestaan van hypotheekziekte ontbreekt bewijs’). De discussie bereikte ook de Tweede Kamer. ‘Het Kamerlid Van Dijke (ChristenUnie) sprak naar aanleiding van de grote instroom van vrouwen in de WAO over de “hypotheekziekte”‘, meldde NRC Handelsblad op 8 december. ‘Vrouwen zouden aan het werk moeten blijven om de hypotheek te kunnen betalen, maar door de dubbele belasting van zorg voor kinderen en het werk, kunnen zij dit niet aan. Volgens Hoogervorst [staatsecretaris van Sociale Zaken] is echter nog nooit aangetoond dat de hoge WAO-instroom van vrouwen wordt veroorzaakt door dubbele belasting.’
