Nederland blijft maar vooroplopen in de ontwikkeling van schaatsspullen. Nieuw in 1999: de carveschaats (zie aldaar) en het haaienpak. Een haaienpak is een schaatspak van een speciaal soort weefsel, dat bedekt is met een mozaïek van dieper- en hogerliggende vierkanten. Het pak is uitgevonden door Hans Veldhuis, schaatstrainer en coach van de Deventer IJsclub. Hij kwam op het idee toen hij bij toeval op televisie een documentaire zag over een straaljager die beplakt was met een ruwe ‘haaienhuid’-folie. De stof verminderde de luchtweerstand met vele procenten.
Het haaienpak werd eind september 1999 aan de pers getoond. Het was toen al door TNO aan een windtunnelonderzoek onderworpen. Hieruit bleek dat het pak de luchtweerstand vermindert met drie tot negen procent als de testpersoon in de schaatshouding staat. En aangezien de luchtweerstand verantwoordelijk is voor tachtig procent van alle weerstand die een schaatser ondervindt, presenteerde Interraps, fabrikant van het haaienpak, een en ander als ‘sensationeel nieuws’.
De Volkskrant, die het nieuws op 1 oktober bracht onder de kop ‘Het “haaienpak”, een nieuwe revolutie?’, was iets terughoudender. ‘Het onderzoek wees overigens ook uit dat het voordeel van het pak afneemt naarmate de windsnelheid hoger is, dus naarmate de schaatser sneller gaat rijden. Bovendien zijn er nog geen officiële onderzoeken verricht met bewegende schaatsers.’
Desondanks is de verwachting dat topschaatsers met het nieuwe pak hun rondetijden met 0,3 tot 0,7 seconde kunnen verbeteren.
Overigens zijn sommige Nederlandse schaatsuitvindingen niet alleen technisch en commercieel, maar ook taalkundig een succes. Het woord klapschaats, dat is verzonnen door Gerrit Jan van Ingen Schenau, uitvinder van de schaats, kreeg in 1996 algemene bekendheid en is sindsdien in vele talen doorgedrongen: in het Engels als klapskate, in het Duits als Klappschlittschuh en in het Noors als klappskøyte.
