Eind oktober 1999 diende de Zuid-Afrikaanse regering een wetsontwerp in tegen discriminatie, waarin een omgekeerde bewijslast is opgenomen. Wie wordt beschuldigd van discriminerend gedrag zal, als de wet wordt aangenomen, voor een zogenoemd gelijkheidshof moeten bewijzen dat hij onschuldig is.
De ‘Wet ter Bevordering van Gelijkheid en ter Voorkoming van Discriminatie’ definieert discriminatie als ‘elke daad of nalatigheid, bedoeld of onbedoeld, die een onrechtvaardig nadeel oplevert voor een persoon of groep’ en noemt 25 categorieën waarop de bepaling van toepassing is, waaronder huidskleur, geslacht, seksuele geaardheid, leeftijd, godsdienst, handicaps, burgerlijke staat en zwangerschap. Ook taal is een aparte categorie.
Het wetsontwerp verbiedt expliciet het gebruik van vier woorden: kaffer, kaffermeid, koelie en hottentot mogen niet in het openbaar worden gebruikt. ‘Aanvankelijk wilde men ook de media aan banden leggen door alle programma’s en publicaties langs de meetlat van correctheid te leggen,’ aldus NRC Handelsblad, ‘maar dit artikel is na protesten van journalisten geschrapt. Zelfs de termen dik, oud, homo, gehandicapt en getrouwd mochten volgens die bepaling niet meer worden gebruikt.’
Vergelijk groepsrechtszaak en justitieantenne.
