Het woord emotiecratie is binnen korte tijd door twee verschillende mensen gelanceerd. De eerste was Maarten Huygen, televisierecensent bij NRC Handelsblad. Op 30 november 1999 schreef hij over de toenemende invloed van kijkers op de inhoud van televisieprogramma’s. Door op te bellen en voor zo’n 99 cent per minuut hun stem uit te brengen bepalen ze mee wie er wint, wie mag blijven of wie er wordt weggenomineerd. ‘Het schervengericht is in de mode’, aldus Huygen. ‘Elkaar selecteren, niet op grond van vaardigheid of gebleken verdienste, maar op grond van “leuk” of “bij de groep passen”. Niemand kan zich op de afvalrace voorbereiden. Televisie heeft de omslag van meritocratie naar “emotiecratie” geperfectioneerd. Zachte criteria voor een harde praktijk.’
Op 17 december dook het woord opeens op in de Volkskrant:
Nederland is van een democratie verworden tot een ‘emotiecratie’. Dat begrip komt van P. de Jong, voorzitter van de werkgeversorganisatie VNO-NCW Noord. Hij bedoelt ermee dat in Nederland ‘Jan en alleman maar wat roept’ en dat ‘luidruchtige sprekers de toon zetten op titel van het hele volk’. Dat zou vooral gebeuren wanneer economie en milieu met elkaar botsen. Volgens De Jong kunnen economische groei en vermindering van de milieudruk juist heel goed samengaan.
Sinds 1998 is België een paar maal een emocratie genoemd, een land dat wordt geregeerd door emoties. Dat woord is verzonnen door de Vlaamse journalist Hugo De Ridder.
