Begin 1999 waren ze opeens overal te zien: meisjes tussen de zeven en twintig jaar met neptatoeages in de vorm van dunne, sierlijke bandjes in verschillende kleuren. De kranten spraken van bodywire, magic-tattoos, string-tattoos, en tattoobandjes — woorden die allemaal niet eerder zijn aangetroffen. Het Parool signaleerde de trend als eerste. Op 27 januari 1999 schreef deze krant: ‘Naast de nep-tattoos in de vorm van plakplaatjes en de henna-tattoos die een paar weken blijven zitten, ontwikkelt zich een nieuw fenomeen op dit gebied. Steeds vaker zie je hippe mensen rondlopen met een string-tattoo om nek, enkel, pols of arm: een gevlochten, rekbaar bandje van zwart visdraad, dat verdacht veel lijkt op een echte tattoo. Deze zogenoemde bodywire is te krijgen bij onder andere drogisterijen, en is een stuk goedkoper (fl. 12,50) dan een echte tatoeage, en nog verplaatsbaar ook.’
Half mei voegde de Rijn en Gouwe daaraan toe: ‘De tattoorage zet gewoon door. Waren ’t eerst zwarte, stugge materialen die gebruikt werden voor de armbanden en kettingen, nu zijn ze flinterdun en ook in verschillende kleuren te verkrijgen. Nieuw is de regenboogverwerking: drie of vier kleuren in een “tattoo”. […] Ook nieuw is het slangenmodel, deze tattoo heeft een golfbeweging. De magic tattoos zijn er in de vorm van ringen, armbanden, enkelbanden en kettingen.’ NRC Handelsblad maakte pas in juli melding van de rage, onder de kop ‘Alle stoere meisjes hebben een tattoo’.
