Het Verdrag van Lissabon versterkt de solidariteit tussen EU-landen jegens bedreigingen van buitenaf door een clausule in te voeren betreffende wederzijdse defensie (artikel 42, lid 7 van het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU)). Deze clausule voorziet dat in geval een EU-land wordt aangevallen, de andere EU-landen de plicht hebben om het betrokken EU-land hulp en bijstand te verlenen met alle middelen waarover zij beschikken overeenkomstig artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties met betrekking tot de wettige verdediging.
Deze verplichting voor wederzijdse defensie is bindend voor alle EU-landen. Ze tast evenwel niet de neutraliteit van bepaalde EU-landen aan en sluit aan bij de verbintenissen van EU-landen die lid zijn van de NAVO.
Deze bepaling wordt aangevuld met de solidariteitsclausule (artikel 222 van het Verdrag betreffende de werking van de EU (VEU)) die de plicht van de EU-landen inhoudt om gezamenlijk op te treden wanneer een EU-land het slachtoffer is van een terroristische aanslag, een natuurramp of een door de mens veroorzaakte ramp.
Zie ook
• Collectieve verdediging
• Gemeenschappelijk veiligheids- en defensiebeleid (GVDB)
• NAVO (Noord-Atlantische Verdragsorganisatie)
• Solidariteitsclausule
• Over GVDB - Website met een overzicht van de Europese Dienst voor extern optreden
