Urineren. Eigenlijk: water afscheiden. Reeds in de zestiende eeuw in deze betekenis opgetekend (o.a. bij Kiliaan). Heel wat platte synoniemen van urineren zijn gebaseerd op een geluidsbeeld: het geluid van urine dat uit het lichaam wordt geloosd en dat vergeleken wordt met het klateren van water. ‘Pissen’ zelf (ooit een eufemisme voor het platte ‘zeiken’ maar tegenwoordig ook erg informeel) is afgeleid van het klanknabootsende maar vulgaire Latijns werkwoord ‘pisare’. Vgl. Engels ‘to make water’. In de spreektaal wordt ‘urineren’ niet gebruikt, ook ‘wateren’ hoor je zelden of nooit.
Volgens het WNT is het woord zelfs vanaf de negentiende eeuw minder gebruikelijk in de algemene taal. Wel populair is plassen*. In soldatenkringen wordt de term afblazen* geprefereerd. Vgl. ook sassen*.
Geef mij de waterpot, ik moet wateren.
Neerl. Volksl. 1845, geciteerd in WNT
Dat meissie... kan niet watere ’s morgens, en nou gaat dat water door d’r bloed.
H. Hartog: Sjofelen. 1904
