Vijftiende-eeuwse benaming voor syfilis (Latijn voor: ik boet), een eeuwenoude geslachtsziekte waar tot het begin van de twintigste eeuw geen genezing voor was. Geslachtsziekten waren niet alleen lange tijd ongeneeslijk, maar door de steeds sterker wordende seksuele taboes werden ze meer en meer onbespreekbaar. Pas in 1910 werd een eerste, gedeeltelijk werkend middel (Salvarsan, een organische arsenicumverbinding) ontdekt. De naam verwijst naar Sint Job, de patroon van de syfilislijders, of de ‘Venuszieken’ zoals men ze destijds noemde.
Het WNT citeert o.a. ‘Die Cronijcke van Hollandt’ uit 1497. Ook in het werk van de zestiende-eeuwse staatsman en dichter, Jacob Cats, is er sprake van de ‘plage van Sint Job’. Fransen noemden deze venerische* ziekte destijds ook ‘le mal Monseigneur saint Job’. Kijk ook onder Napels*.
