Iran was een van de eerste landen waar wijnbouw en wijnbereiding werden uitgeoefend. Volgens een legende zou een Perzisch vorst bij toeval deze door gisting van druivesap gewonnen drank hebben ontdekt.
Herodotus beschuldigde de Perzen van overmatig drankgebruik. De oude literatuur wemelt van toespelingen op de wijn en de vruchtbaarheid van de Perzische wijngaarden. Zelfs na de verovering van het land door de mohammedaanse Arabieren bleef Omar Khayyam de lof zingen van de wijn van zijn land. De beroemdste was de Chiraz. Men heeft wel de veronderstelling gelanceerd als zou het druiveras Syrah, dat thans in de Rhönevallei en elders wordt verbouwd, uit Chiraz naar West-Europa zijn gebracht door de van kruistochten huiswaarts kerende ridders uit de middeleeuwen. Tegenwoordig beslaat het wijnland 135 000 ha; de wijnbouw wordt met name uitgeoefend aan de voet van gebergten, vooral in de provincies West-Azerbeidjan, Khorassan, Teheran, Farse, Hamedan, Lurestan en Zanjan.
De jaarlijkse produktie bedroeg ongeveer 4000 hl, die vrijwel geheel in het land zelf werd geconsumeerd. Toch dronk de gemiddelde Iraniër minder dan een halve liter wijn per jaar. Onder het regime van Khomeini is de wijn sinds 1979 een verboden drank geworden. De Thompson Seedless is een van de meest verbouwde rassen; hij levert goede tafeldruiven, maar voor de bereiding van wijn liggen de zaken anders. Onder de steden die bereidingscentra hadden kan men noemen: de hoofdstad Teheran, → Shiraz, Hameadan, 320 km ten westen van de provinciehoofdstad Malayer, in het noordoosten Shiravan en in het noorden Shahrooh en Aladeh, ongeveer 160 km ten noorden van Shiraz. Zolang Khomeini’s aanwezigheid in Iran zal worden gevoeld, zal de wijn niet alleen een tot het verleden behorende zaak zijn, maar ook het stempel dragen van de verboden vrucht.Gedistilleerd
Iran produceert 80 000 hl arak per jaar. Bier is er eveneens veel meer in trek dan wijn; het wordt soms sterker gemaakt met raki en suiker.
