Spreken met herhalingen en aarzeling aan het begin van woorden.
Spraak is een van de ingewikkeldste bewegingen die een mens met zijn lichaam maakt. Dan is het misschien niet vreemd dat veel kinderen aan het begin van hun leven een poosje stotteren. Gelukkig gaat dat bijna altijd vanzelf over. Soms blijft het bestaan en blijft iemand stotteren.
Stotteren wordt wel met een ijsberg vergeleken. Het deel van de ijsberg dat boven het wateroppervlak uitsteekt, is het ‘openlijk stotteren’. Het gedeelte van stotteren dat ‘onder het wateroppervlak verborgen blijft’, is vaak groter, maar niet hoorbaar. De stotteraar gaat namelijk moeilijke woorden uit de weg en zegt soms gewoon maar niks meer in het openbaar. Stotteren maakt iemand vaak onzeker. Daardoor wordt de kwaal juist erger.
Dokters weten niet precies waardoor stotteren komt. Ze vermoeden dat er in de hersenen iets mis is waardoor het stotteraars niet lukt hun gedachten vloeiend te laten lopen. Kinderen die tweetalig opgroeien, hebben trouwens een grotere kans op stotteren. Als een kind stottert, is het belangrijk dat klasgenoten, ouders of verzorgers en broers en zussen geduldig luisteren, rustig praten en dat vooral broertjes en zusjes niet ‘het woord overnemen’.
Ook balbuties (uitspraak: bal-BUU-tie-jès). Kijk ook bij spraakstoornis.
