Niet-medische behandeling van problemen bij het spreken (uitspraak: LOO-goo-pee-DIE).
Degene die de behandeling uitvoert, is de logopedist oftewel de spraaktherapeut. Kinderen leren in de eerste zeven levensjaren het belangrijkste over spraak en taal. Soms hebben ze problemen met horen, verstaan, begrijpen of spreken van taal. Voorbeelden daarvan zijn slechthorendheid, heesheid, stotteren, hakkelen en broddelen, slissen, dyslexie (leesstoornis) en een achterstand in spraak of taal. Dat zijn allemaal dingen waarvan je in het dagelijks leven flink hinder kunt hebben. De logopedist houdt zich bezig met al deze dingen, maar is geen dokter.
Ook volwassen mensen krijgen soms spraak- en taalproblemen door een beroerte (herseninfarct, hersenbloeding). Er zijn dan verschillende mogelijkheden. Soms begrijpt zo’n persoon alles, maar kan hij de woorden niet vinden of uitspreken. In dat geval stottert of hakkelt hij of kan hij geen goede klanken maken. Het kan ook zijn dat iemand het allemaal niet meer begrijpt. De logopedist probeert zo’n persoon weer zo veel mogelijk ‘aan de praat te krijgen’. Dat kost veel oefenen en veel geduld. Logopedisten hebben veel kennis van de spieren van mond en de keelholte. Daarom vragen dokters hun wel eens om raad bij slikproblemen.
Ook spraaktherapeut. Kijk ook bij broddelen, stotteren.
