Onderzoek naar slechthorendheid.
Meestal doet een kno-arts dit onderzoek. Iemand krijgt dan geluiden op verschillende sterkte en toonhoogte te horen en moet aangeven welke geluiden wel en welke niet worden gehoord. De dokter weet dan hoe ernstig het gehoorverlies is en waardoor het komt. Bij peuters en vooral baby’s is dit onderzoek voor de dokter moeilijker uit te voeren. Door wat geluiden links of rechts te laten horen, ziet de dokter of de baby reageert. Een hoofdbeweging, een oogknippertje, een armpje dat elke keer wat beweegt: dat kan betekenen dat de baby iets heeft gehoord.
