Stijl die zich van c. 1100-1500 vooral in het zuiden van Spanje ontwikkelde. In 1859 door J. Amador de los Rios zo genoemd.
Wordt gekenmerkt door een sterke Moorse inslag in de laatromaanse tot laatgotische architectuur. Niet alleen in het ornamentele, maar ook in de onderdelen waarin Moorse handwerkslieden bij uitstek bedreven waren, zoals decoratieve welvingen, zolderingen, vloeren en daken. Vooral in Castilië en Aragon was geschikte natuursteen zeer duur.
Vandaar de toepassing van leem en gebakken aarde met pleister voor tegelvloeren en -muren (azulèjos), van geboetseerd gips en stuc (yeseria’s) voor gewelven en bekleding, en van kunstig gevoegd hout voor zolderingen ( (zie) artesonados). Kenmerkende elementen zijn ook stalactietengewelven en torens in campanile-vorm. Sprekende voorb.: Real Alcazar (XIV), het huis van de hertog van Alva in Sevilla, synagogen, kathedralen en kerken in Toledo en de kathedraal van Zaragoza (gedeeltelijk).
