Drenkelingenhuisjes in een funeraire betekenis zijn huisje voor personen die verdronken zijn en aangespoeld of aangetroffen zijn. Nog voordat in Nederland elke begraafplaats verplicht een lijkenhuisje diende te hebben (1872), beschikten veel dorpen en steden langs de rivieren of bij zee al over een speciaal huisje voor het bewaren van drenkelingen. Standaard inbegrepen bij een drenkelingenhuisje was een met zink bekleedde kist om het lijk zonder veel problemen te vervoeren.
Het lijk werd meestal niet in die kist begraven. Grote drenkelingenhuizen waren voorzien van een obductietafel om het lijk te kunnen onderzoeken en daarmee de identiteit en doodsoorzaak (niet altijd verdrinking) vast te kunnen stellen. De functie van drenkelingenhuisjes bij begraafplaatsen is na 1872 overgegaan in de verplichte lijkenhuisjes. (Stichting Dodenakkers.nl)
