Romeinsch keizer 161 — 180. Hij droeg den bijnaam van „de filosoof”.
In 121 werd hij te Rome geboren en hij genoot daar een zorgvuldige opvoeding in de rethorica door Fronto en in de filosofie. Hij werd door Antoninus Pius geadopteerd en is later diens schoonzoon geworden.
In 161 volgde hij dezen in de regeering op. Zijn neef Lucius Verus maakte hij mederegent.
Zijn regeering kenmerkte zich door heftigen strijd met de vijanden van het rijk in het Oosten en Westen. Terwijl de dappere onderbevelhebber van Verus, Avidius Castius, de Parthen met succes bekampte en Mesopotamië weder bij het Romeinsche rijk inlijfde, terwijl de legioenen aan den Rijn en in de Alpenlanden de Germanen terugdrongen, streed Marcus Aurelius zelf tegen de Marcomannen bij de Donau, waardoor hij dikwerf in gevaar verkeerde.
Ondanks zijn leven in oorlogen had hij nog tijd en kracht om aan de verbetering van het rijksbestuur zijn aandacht te wijden. Hij schreef Zelfgesprekken (êtsiavror).
Tegen de Christenen trad hij meer dan eens op, hoewel hij een humaan man was. Hij kon plaatselijke vervolgingen niet verhinderen.
Zeer fel was hij gekant tegen vreemde godsdiensten. Justinus Martyr richtte een zijner apologieën tot hem.
