Een gewoonte kan ontstaan uit een neiging, waaraan vaak wordt toegegeven. Als een kind b.v. telkens toegeeft aan de neiging tot snoepen, dan wordt het snoepen straks een gewoonte.
Een gewoonte kan echter ook voortspruiten uit herhaalde handeling. Wanneer dezelfde indrukken gedurig op ons inwerken, dezelfde voorbeelden ons gedurig voor oogen gehouden worden, dezelfde leeringen ons gedurig worden ingescherpt, dezelfde oefeningen gedurig van ons gevraagd worden, dan ontstaat uit die herhaalde beweging van onzen wil naar een zekere richting, iets blijvends, waarvan wij geen afstand doen, ook als de inwerkingen van buiten ophouden.
Dat blijvende is de gewoonte, die bij ons worden kan tot „een tweede natuur”. Deze „macht der gewoonte” is van grooten invloed in het leven, zoowel ten goede als ten kwade, Spr. 22 : 6; Hebr. 5:14; Jerem. 13 : 23.
Vgl. ook Matth. 27:15; Luc. 2 : 42; 4 :16.
