Het is niet moeilijk een goedkope champagne te produceren. Daarvoor kiest men in de eerste plaats druiven van minder goede wijngaarden. Druiven uit louter de laagst geklasseerde crus. Dat levert een besparing op van 20 procent. Voorts wordt van die druiven niet de eerste persing gebruikt - de cuvée wordt doorverkocht. Men gebruikt alleen het sap van de tweede persing, de taille. Dat levert de malafide producent een voordeel van zo'n 40 procent op. Bij elkaar een fikse besparing op de productiekosten.
Zo'n producent zal de door de wet minimale tijd nemen tussen prise de mousse en dégorgement: 15 maanden en geen dag meer. Het resultaat: een vlak, vulgair product met een agressieve mousse, dat na twee jaar 'dood' is, maar wél champagne mag heten. Vaak heeft zo'n wijn wat meer koolzuur gekregen om hem tegen een te snelle oxidatie te beschermen, maar van te veel koolzuur krijgen we hoofdpijn. Bovendien prikt het grove koolzuur als duizenden spelden in onze tong. Het zuur van het koolzuur wordt niet zelden afgedekt door een hoge dosage. Kortom, met kunst en vliegwerk produceert men een verrassend goedkope en onaangename belletjes-drank die de naam champagne onwaardig is.
